Sularda göðü, gökte seni arýyorum Boðazdaki ýssýz yalýnýn penceresinden Bulutlara bakarak alýyorum bir yudum Rüzgâra emanet kalan nefesinden Boðazýmda kalýyor, boðuluyorum Acý, isyan deryasýnda küreklerken Çileyi anlatan bir ressam görüyorum Resmin, nedense her yaný ayný ben… Anýlar dolu sandal teslim oluyor Dalgalar katil o günden beri Korkuyorum, soðuk ölüm gibi sýzýyor Örtüyorum gözlerimde ki siluetini Ve buz esen dünyaya pencereyi Þömine önünde küçücük iki sandalye Birinde ben oturuyorum, diðerinde sen Ey ne varsa sürükleyen zaman! Ýþte böyle Uðraþma, asla alamazsýn onu benden Ýki ruh bir bedende sarýlýyor Dost mu ateþ; çepeçevre sarýyor Tutuþuyor içinde bizimle bu yalý Yüzün gitme der gibi bakýyor Ruhum unuttu her þeyi seni duyalý Bu yüzden istemesen de kalýyor
Sosyal Medyada Paylaşın:
İmran Esin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.