Adına ana dediğimiz eşsiz ''adamlar'' vardır !..

Dünyanýn kendisinden,
daha sahici bir yalan yoktur belki,
ama,
ýslak saçlarýnda güneþler yunan müthiþ kadýnlar,
yarasýnda,
umutsuz çocuklar emziren,
adýna ana dediðimiz eþsiz ’’adamlar’’ vardýr !..

Hiçbir þey yoktu,
yine de,
hiçbir þeye her þey olan saf inanýþ,
kusursuz bir sima olurdu,
ilhamýna erimiþ mutsuz rüyalar için.

Seni tüketen,
yalnýzlýk denen þeydir gözüm,
kendi akýþýna býrakýlsa da,
kendi,
uçurumuna çýkartýr en fazla.

Issýzlýðýna tutkun koyaklardan,
enginliðine,
sarp daðlarýn yamaçlarýndan seslenirdi,
aþk ile,
o kadýnlar ateþe tutulur,
þüphe diner,
korku yatýþýr,
hýrsla çakar kibriti yola koyulurdu...

Geçtik bunlarý,
bir baþka çaðdýr yaþanan,
iki gözüm,
iz býrakmadan,
ama,
herhangi bir yýkýma katkýda da bulunmadan,
göðü de yeri de,
gurursuzluðu reddettiði gibi,
reddederek,
çekip gitti insanlar...

Ama bitti,
kendi kalýntýlarýna tutkun ruhsuzlarýn,
dehþeti,
kendi rahatlýðýna dönüþtürdüðü yerde,
sahte saraylarda,
boy veren yýkýcý soytarýlarýn çaðý bu.

Sanki gülüm,
geride kaldý,
insan bir eski zaman hikayesi oldu !..
Atilla Yüceak Aralýk 2014
Araþtýrmacý Yazar -Þair
Sosyal Medyada Paylaşın: