Zaman geçer mazimiz kalýr kalpte azade
Baki olan “an” idir ne þaþalý ne sade
Yaðar baran, eser yel memnun olmaz beyzade
Öyle bir hayattýr ki koparýr ceng-ü cidal
Nice olur bu cenkten sað kalýr isen ahval
Yürekler gamsýz saðýr, boþ ruhlar ise üryan
Müphemdir vakt-i ömür mahþer- i alem ayan
Sevapsýz her bir nefes nasýl olursa ziyan
Gelecek elbet bir gün fani dünyayla firak
Dar-ül kararda her kul anca edecek idrak
Sevdalar fani iken kederler her dem baki
Gam þarabýndan doldur gamlý içsin ey saki!
Canhýraþ vaveylalar doldursun arþý ta ki
Eflâkýn gözyaþlarý hýzla akana kadar
Kalpgâhýn alevleri fecri yakana kadar
Yüreðime saplanýr gülünden kopmuþ bir hâr
Sedâsýzca boðulur maþuða hasret bir yâr
Ýdrak etmez sevdayý ruhunu gömmüþ aðyar
Kâinatýn kalbinden doðan canlarda cefa
Hazan yapraðý gibi ruhta soluyor vefa
Göçüyor bu diyardan vakti gelince adem
Almýyor hiçbir fani ne derece ne kýdem
Günahý üzerine giyiyorsun ya madem
Ýki cihanda evin kalbindeki harabat
Baki olan merhamet, yürekte sabr ü sebat