Zaman Öpmüş Dudaklarımızdan Uykudayken

--
köprülere yakýndýk
sulardan önce
asmada üzümdük,
toplanýp daðýldýk
soldu denizin yeþil kalbi
dudaðýnda dalgýn bir gülümseme gibi kaldýk çocuklarýn
yüksek sesli sýcak sohpetlerdik,
baþ göz üstüneydi hayat,
hayat; ölüme giden en kestirme yoldu
ve göðsümüzdeki nehiri allýturnalar süslüyordu
gençti geçtiðimiz yol
yaþlandýðýmýzý kimse bilmiyordu
kaðýdýn kalbi kýrýk
þimdi ne çok sözde geçiyor adý yalnýzlýðýn
sen hala deniz kabuðu topluyorsun her yaz sonu
ben yaðmur sürüyorum saçlarýma
büyüyüp gidiyoruz durmadan
toza, daðýla

Sosyal Medyada Paylaşın: