Ömrüme Düşen Yansı

soðuk odalarda üzerine yorgan çekilmiþ gibi
gelir aklýma
ellerime dolanan saçlarýn
çamurlu dalgalar kýyýya mý vurdu yoksa
rüyalarýný
böyle yüreðimin her atýþýna takýlýp duruyor geliþin
hiç ellenmemiþ özlemlerime...

sana çocukluðumu hiç gizleyemedim
hýzlý bulutlara hayranlýðýmý
birebir ve acemi bir aceleyle paylaþmaya
geldiðimi
dargýn ömrünün ömrüme en emanet yerine...
hevesli kuþlara benzemeye çalýþarak
gözlerimizi hiç yummadan
her yolda ilk kez yürür gibi yürürdük ya
ilk kez yaþar gibi yaþayarak bir seviyi
bir ilk kez ayrýlamadýk nedense
bir de son kez...

seninle uyandýðým yaðmuru arýyorum bir daha
senden sonraki sessizliðim bozulmasýn diye
uzak daðlar seçiyorum yalnýzlýðýma
kirpiklerinin týnýsýný duymayýnca
içimdeki rüzgarýn ezgisi yankýsýz
zamana galip içten bir gülüþün
ömrüme düþen yansýsýydýn...

þimdi düþlerim böyle kanatsýzsa
ve gözkapaklarým bir bataklýk gibi
yutuyorsa her gece zamaný
sabahlara kadar kendime bile yoksam
býraktýðýn sessizliði yine sen boz diyedir...

þimdi ne konuþsam ölümle karýþtýrýyorum
kiminle konuþsam ayný sessizliðin tekrarý
yüzüm yok tanrýya bile
minik adýmlarýndan yoksun sokaklarda yine yan yana
küskün suskunluðumuzun sesine dönmeden
giderim diye korkuyorum
ilk sessizliðimle
son sessizliðime...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: