İki Kişilik Şiir

I.


bir rüyayý bölüþtüðümüzü sanarak bekledik ilk akþamý
en çok bulutlardan dem vurduk ya hani
ömrü anýmsatan kederli geçiþlerini
evler soðuða teslim
caddeler son umuda hazýr
cigarasý dudaðýna yabancý öyküsüzün
cigarasý sönmeye yüz tutuk
hasta ihtiyarlar ölüm korkusuyla sýký fýký
hiçbir çocuk okul kaygýsý çekmiyor o sayrýlýkta
ýþýksýz
bir rüyayý bölüþtüðümüzü sanarak bekledik
meðer ilk akþam bizi beklermiþ
sanmamakla bir gerçeði bölüþmek için...

II.

hep en sonuna gelirdin yalancýktan oyunumuzun
oyun yav iþte bir de yalancýktan
namussuzum
yanaklarýn hepimize yetecek gülüþle dolu
aðustos sýcaðý umurunda bile olmazdý ya
ben en çok ona hayrandým
saçlarýnda sokaðýn taze kiri
ayaklarýn yara bere içinde
sen deðil sanki ömrün küfür
buna da en çok "son/gül"...
küçük diþlerinin arasýndaki ýslýktan
hangi yaralý öksüz nasiplenmedi ki
belki en çok gülsüm ya da gene en çok "son/gül"...
kusura bakmasýn kimse ama seni kimse yakalayamadý
ne baþa çýkmakta ne de kalmakta sona
bir kahraman edasýyla boylu boyunca
çýrçýplak uzanýp da önümüze
burnundaki kan pýhtýsýyla gözlerin yumuk
sanki tüm karanlýklarý gözlerine hapsedip de
bizi aydýnlýða eriþtirir gibi hani
ölümle de baþa çýkýp kaldýydýn ya yaþamakta sona...
þimdi o sokaða girince ilk sen geliyorsun aklýma
unutmakla tümden baþa çýkýyorum
ve son sen kalýyorsun aklýmda...
böyle yalana geç
doðruya erken yaþamaktan memnunum
dostum
ne delicesine özlemlerim yorgun
ne de böyle can hýraþ baðýrmaktan yorgunum...
yalansam namussuzum...

kaðan iþçen...

o’na...
Sosyal Medyada Paylaşın: