Hayatta Ben En Çok Annemi Sevdim...
VAKARLI
Hayatta Ben En Çok Annemi Sevdim...
Çocukluk heyecanýmla,
Dört yýla sýðdýrmýþtým babalýk duygusunu
Bir kýrk sene daha bekledim
Baba olurken bile avutmak için kendimi
Uyumadan önce bir gün gelip sevecek diye beni
Halbuki babamdan hiç dinlememiþtim
Annem anlatmazdan evvel uzun kýþ gecelerinde
Büyüleyen hayat öykülerini…
Ben;
Geleceðin endiþeleriyle yoðrulmuþ
Ýzahý mümkünsüz “keþkelerle” dolu bir geçmiþten geliyorum
Gözlerimde buðu
Bahtým; esmer tenimden kara
Düþlerim; fizandan öteye sürgün
Çölde vaha hayaliyle,
Hayatta ben en çok annemi çaresizliðimde sevdim
Dedim ya;
Ýçimden içimi acýtan her davanýn
Ýnfazý okunan þifresi unutulmuþ kasasýyým
Müebbet yorgunu adamýn resmini çiziyor
Aðlayan duvarlarým!
Her sabahýn salasýnda ellerim semaya açýk,
Damlayan çam reçinesinde saklý bir kehribar imamesinde
Büyük bir inþirahla annemi çekerim...
Hani Þair der ya;
“Hayatta ben en çok babamý sevdim”
Ýstemesem de,
Herkesin kahramaný babama benzerim
Halbuki,
Babam derin bir özlemdi bana
Annemse yürek serinliði
Beni doðururken çektiði sancý sancýyor içimde!
Onun için hayatta ben en çok annemi sevdim…
Þükrü Aktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.