herkes kendi yalnızlığının başrolünde
--
yaðdýðýmýz yaðmurlar da üþüdüler
kilit kendini açtý binlerce kez, beyaz kendini boyadý
gökyüzü takýldý ayaðýma, durdum
uçurum düþtü baþýma, rüzgar kanatlarýmý yaktý
yavaþlamadým
ille de aþk, yine de aþk
ki yaðmur ne güzel anlatýr kendini konuþmadan
istesen hiç kurumazdý gölgelerimiz
uzak ne menem söz, seni yakýnýma düþüren
ellerim sadece bir mevsim uzak
meðer ben seni, serin bahar sabahlarý sanmýþým
aðzýmýn yokuþunda anlýk soluklanma,
bilcümle kendimle çýkýp dönemediðim o yolculuklar sanmýþým
bir tas suya tövbeledim kendimi
ardýmdan dökmek için kýyamadýðýn
güzel rastlantýlar da yaratýrmýþ hayat
gözünün kapýsýna bir düþ býrakýrmýþ
sürüp gitsin diye gözlerin kapanana dek
sar ve hiç býrakma içindeki kayayý
yuvarlandýkça büyüyelim, daðýmýz hep orda
dimdik bakmak ne güzeldir, çekinmeden
bilsem çok önceden uðrardým diyebilmek gibi
su usulca okþadý kendini, yan yýkýldý hüzün
buradan daha önce de geçmiþtik dedi birileri
oysa ardýma bakmak için gelmedim ,
ve hiçbir köprü yeterince saðlam deðildir, korkun aynýysa
þimdi çok geç silmek için, kendinden önce getirdiðini
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.