Tanrýnýn bizlere lûtfudur çiçek
Çiçeklerden rûha hep sevgi akar.
Sanki, ’gel, kokla, sev’ deyiverecek
Çiçekler, yüzüme sevgiyle bakar.
Onun tek isteði gönülden sevgi;
Okþanmak, koklanmak sevginin dengi.
Sevildikçe coþar, parlar da rengi,
Sevilmezse küser, boynunu büker.
Kiminin kokusu cana can katar,
Kiminin renginde sevgiler yatar,
Dikeni aþk olur, yüreðe batar,
Gönlüme hüzünlü bir sevdâ eker.
Batan gün, gözümde kýzýl gül olur,
Gurup vakti gönlüm hep bülbül olur.
Her cânan gül olur, ya sümbül olur,
Kokusu ve rengi içime çöker.
Kimi, sabah açar, süsü gündüzün,
Kimi ümit saçar, kimi de hüzün.
Menekþede, bana bakar da yüzün,
Ýçime hep ýlýk damlalar döker.
Etrafý kelebek, uður böceði,
Benden baþka gözün ermeyeceði
Bir çiçek var, adý; sevdâ çiçeði;
O çiçek, gönlümü yakar, aah, yakar...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.