Gözyaþýnýn sevdayla yunmuþ aydýnlýðýnda,
Dokundum ipeksi umudun kehribar loþluðuna.
Ve öptüm yüzünde süzülen þavkýn hüzün bulutlarýný.
Dað dað umutlarý yýðdým saçayaðýna,
Astým aþkýn kanatlarýný harlayan alevin saçaklarýna…
Doruklarýn yelleri müthiþ oluyor,
Bir esiyor, bin savuruyor.
Dinginliðine de derman bulunmuyor.
Menekþelerin uçuþtuðu lillalaþan konfor…
Ay doðar hilal olur gönül dolanýr esmeraya,
Sevda dalgasýnýn saçlarý uzanýr dolunaya.
Bakýþýrken yýldýzlar düþlerin debisinden pýrýltýlara,
Yaklaþýr gönüller aþk birlikteliði için adanan sunaya…
Yürek kýpýrtýsýnýn alaca karanlýk kuþaðýnda,
Gülsoylu öpücüðü duygunun
Coþkulu küheylan edasýnda
Ayaðýný yerden kesti korkunun.
Duygularý biz uyandýrdýk kaygýlarýn aksine,
Gülmeleri biz yeþerttik hüzünlerin tersine,
Arzularý biz heveslendirdik bitkinliklerin yerine…
Ve kalbimdeki sýklaþan aðrý,
Güz akþamýndan bahar þafaðýna,
Kar tenliðine aðardý…
S. Edip Yörükoðlu