bir zamanlar yaþama tutunduklarým
þimdi her solukta öldüren azabým...
artýk aðlayamýyorum bile...
dilimin ucunda düðümlediklerim
þiirlerimin ucuna gelse de
dökemiyorum
aðýr geliyor kalem incecik bileðime...
sýký sýkýya tuttuðum adýnýn
parmak aramdan süzülmesiyle...
her sabah olduðu gibi
bu sabah ta
bir bardak çay sohbeti yerine seninle
soðuk þiirler demliyorum yüreðimin
pencere önünde
gölgenden baþka herþeye âmâ olan gözlerim
uzaklara bakýp ta
geçmiþten ötesini göremedikçe
anýlar
öyle derin çizgiler býrakýyor ki yüzüme
her yaným acýsa da
aðlayamýyorum
közünü düþürdüðün içime
her nefeste çekerken acýyý
ne gecem belli
ne gündüzüm
kabuslar içindeyim
bilincim yitirilirken
sayfalara taþan mürekkep kokusu acý
nabzým yitirilirken kaný caný ýsýnamayan
þiirlerimin elleri soðuk
yokluðunun dipsiz kuyularýnda
yüreðimi aydýnlatmaya çalýþan
sadece ufacýk ,karanlýk bir ýþýk...
gittiðinden beri
herþey ölüm rengiyle karýþýk
ama
ben ölemiyorum....
elysa