Yüzümü güldürmeyen yaným !
bilemezsin ne kadar zor
takvimleri saatleri indirsem de duvarlardan
yýllarý eskitmiþ fotoðrafýmýzýn ucunda
yorgun gözlerimin taþýnmayan gözyaþlarýyla
sýcaklýðýný hissetmeden ,üþümelerimden eksilmeden
gölgende yanarak,
boþluklar içinde
unutamamak seni
Yastýðýmýn gözyaþlarýma doyduðu yüzü !
bilemezsin ne kadar yaþamak
defalarca dilime nakarat etsem de ’ kaldýðým yerden devam’ sözünü
sesim kendimden kaçýp sana koþarken
çatlayan dudaklarýmý diktiðin sözlerinle
susturamadýðým özlemlerin dargýnlýðýyla
çözemediðim vedanýn karýþýklýðýyla
güçlükler içinde
susmak seni
siyah beyaz rüyalarýmýn, rengini çalan ömürlüðü !
akreple yelkovaný ilerletsem de sabah olsun diye
bilemezsin ne kadar gece
çöl yangýný yataðýmda sýrýlsýklam terleyerek
geçtiðim uykularýmýn yokluðunda çoðaltmak seni ...
Yorganýmýn karanlýk göðünde dolaþarak kaybolup
yaþarken nefessiz kalarak
hiçlikler içinde
uyumak seni
Gözlerimin kapanýþlarýndaki, yorgunluðun sebebi !
ne kadar ölüm bilemezsin...
yokluklar içinde
çektiðim bir yudum nefeste
binlerce kez can vererek
sevmek seni
elysa
Yunus ÖZKAN’a Teþekkürlerimle.