Yüzümün Tuvalinde İlk Göç

kýþ akþamlarýyla kavga ederken rüzgar
hangi yaprak düþmüþ sokaða diye düþünürken
eski ve temiz bir güzelliðin yanýndan geçtim
yalnýzlýðý bana benziyordu
gölgesi kendi halinde bir acýda anýsýz...
pencereler bu saatte kimsesiz bir çocuk gibi bakýmsýz
hadi bir iyilik düþün zarasýz serseri diye iç geçirirken
bir yýldýz beðendim kötü zamanlara
üstümü baþýmý düzelltim
mutsuzluða umuda ve gelecek mutluluða saygýmdan...

þimdi arkadaþlar uzakta karlý bir ülkede gibiler ya
kibrit alevine muhtaç bir karanlýktaymýþçasýna sonrasýz
soluduðumuz her aný resmediyorum çamurdan gözyaþlarýmla
yüzümün tuvalinde ilk göç öyküleri yoðun
tumturaklý ayrýlýklarla þaþkýn bir acelecilikte sevgi
konmayý beklerken sabaha ezik pencereme
üþenmiyorum hiçbir öyküye el uzatmaktan
dünya aðrýsý biter mi behey be usta
bitmesin isterse
limanlara meraklý bir çocuk mutlaka çýkar gelir çölüne
yepyeni bir renge boyar yeniden düþlerini
kozasýna düþkün bir kelebek
bir orman kurmayý özler
küskünlüðüne
haberci karýncalar öpünce topraðý
biten baþlar yeniden
çapaklanmýþ ufuklar kýrmýzý bir sevgili bulur kederine
dünya aðrýsý çekilir mi behey be usta
çekilir mi çekilir...

uzak akþamlardan korkmadan çýkacaðýz yola
çocukluk günlerimize yakýþan hiçbir doðallýðý incitmeden
birbirimize birer yaðmur sözü vereceðiz
söz ben en sona kalmaya razýyým usta
yaðmur sularýna ayaklarýmýz bata çýka
gökkuþaðýnýn diðer tarafýnda kovalamacalar benden
ama kýyamam da kasýtlý yakalanýrým ha...
bütün kapýlarýn ardýnda en sevdiðimiz bakýþ
bütün uyanmalarýn tavaný annemizin saçýyla örülü
aslýnda þimdi
yol yokuþ demeden sýkýþ sýkýþ koþturduðumuz
ucu belirsiz bu korulukta
biz hep
hiç kýyamadýðýmýz için ebeyiz...
o yüzden hep kendimizi sobeleriz...
yalnýzlýk, ona kadar saymakla bundan bitmezmiþ
ayrýlýk, kovuklarýna acemice yazýlmýþ þiirler sokuþturduðumuz
duvarýn emeðine saygýmýzdan hiç ortaya çýkmayýþýmýz...
deðil mi usta
elma dersem çýk
armut dersem de çýk...
hadi bir he de...



kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: