Sen Sevilmeyi Hak Ettin Mi Ki!

küçükken güle oynaya çýktýðým bu kentin sokaklarý
þimdi gereksiz taþ parçalarýndan ibaret..
ayaklarým kendi þekilsizliðinden þikayetçiyken
o pimi çekilmiþ yollar korkutuyor beni.
biliyorum, hep ordasýn.
belki de seninle karþýlaþmak korkusu
beni boþ odamýn zindanýna itiyor..

herkes kendi yanlýþýndan sorumluyken
ben ikimizin yanlýþýndan bir doðru çýkarmak telaþýndayým.
sonunu benim yazdýðým bir romanýn
ilk sayfalarý kadar acemice terk ediþin, beni
sol’uðumda bir daralma peydah ediyor;
hiç mi yanmýyor canýn?

gülebildiðin kadar aðlayabilirsin ancak!
bu kadar çok gülmenin hesabýný bir gün vereceðimi bile bile
ruh yoksunu hamal bir bedene gönül verdim ben..




bu senaryodaki rolün sona erdiðinde
ardýna bakmadan gidiþin
kendine hediye ettiðin bir neþter yarasý olarak þekillenecek kalbinde..
bilirsin, en çok yokken acýr insan..

çocukken biriktirdiðim bozuk paralarýmla
kendime bir paket sigara daha aldým.
aç karnýma dayatýyorum, seni..
hayatýn dediði oluyor iþte.
kanýyoruz; kandýkça kanýyoruz..

bu kentte yanlýþ omuzlara konmuþ baþlar sergileniyor.
iþte bu yüzden sevmiyorum bu kenti..

sevdanýn artçýlarýna dönüp bir bak!
içimdeki yýkýmlarla girdin, rüyalarýmýn akþamüstüne..
yorgun ve argýn bir sonbaharla kapýmý çaldýn
ve dinç bir yalanla kapýmý çarptýn!
ey rüyalarýmýn cinayetlerinin faili
büyüklük, merhametle harmanlanýp bende kaldý;
sen sevilmeyi hak ettin mi ki!?

M. Hanifi Kesik
Sosyal Medyada Paylaşın: