Þimdi þu an kendimden çýkýp gitsem
Bir geceden sýyrýlýr gibi bir ýþýk mý
Bir sessizliðin içine dalýp parlayan ses mi
Olurum olmasýna belki daha çok öfke
Ateþlenen bir uçkurdan daha ziyade
Bilmiyorum maviyle mi sussam yüreðimi
Yoksa kan revan kelimelerle mi öldürsem
Beni sevmekten vazgeçmiþliðimi
Ben yaþlanmanýn adamý olamayacak kadar
Gençliði olan ruhken nasýl çýkarým kendimden
Ve yýllarýn hesabýyla tek bir aný nasýl bilirim
Baþladýðým yerin yönüne doðruyum yine
Her kimsenin gerilip zaman yayýndan atýldýðý
Bir menzil benimkisi de öylesine bir ölüm
Ayný sebepten bilmem kaç kiþi öldüyse
Silme bir yanýlgýnýn yaþamýþýyým iþte
Her göz gibi görüp eþyanýn etini kemiðini
Ve her iþitenin seslediði bazý kelimeleri
Bende mal ettim nefesime öylesine
Ve nefsimin önüne koyup salladým durdum
Ýçimin uçurum zannettiðim acizliklerine
Ah ben ah ben uzayýp varayým derken
Kýsalýp azalan ve tükenmek için çoðalan
Ýnsanlardan belki kertilmiþ bir adamým
Belki yokluðumla bir faydayým hayata
Biraz taþ kum dal budak bir aðacým
Bir kuþ kanadýyla göðe doðru aðaným
Belki gübre içinde ki böcek kadar huzurlu
Sakin bir yýldýzýyým gözlerin içinde ki
Gönlü alkýþlatan renklerimle bir aþk
Ya da sulara serpiþtirilen yakamozum
Ama her neysem iþte ben en çok oyum
Kendimi anlatmak deðil gerçek derdim
Varsa bir mülhemliðim sadece anlamak
Doymak bilmeden kanýp bitmeden
Uçsuz bucaksýzlýðýmý bildiðim halde
Daha çok daha çok vargücümle anlamak
Bu yüzden sürekli kendimle kavga ediyorum
Çala kelime dalýp içime kýyýp geçiriyorum
Seviyorum dalga dalga gelip kýyýlarýma
Yine kendi kayalýklarýma sunuyorum
Kaç bin yýldýr bu haldeyim hesap etmeden
Ayný þarkýnýn nakaratýymýþým gibi sevgilimin
Aþklý dudaklarýnda terennüm ediliyorum