Siz bayým
ölümlü kelimeleri
üzerimize giydirmeden az evvel
iki yaðmur tanesiydik
huzuru bölüþen
kayýp aþka düþen...
aþkýn düþtü düþeli yüreðime
aklým âmâ
ellerim fukara
hýrçýn bir kýz çocuðu saklanýr
aðaçlarýn altýnda
usumun kuytu köþelerinde tanýdýk bir sima
her savaþ
yüreðimin eþiðindeki
yaðmura yoldaþ…
kimdi galibi
ya da katili
biz deðil miydik
bu aþkýn sahibi
hem deli
hem mavi
denizi emziriyorum
ak düþmüþ saçlarýndan
gözlerinin ufkundan geçip
omuzlarýndan týrmanýyorum
koyu bir yalnýzlýða
daha ne kadar
yaðmur yaðar bu karanlýða…
ve unutmama izin vermiyor
bulutlu bir havada
aklýma kurduðun salýncaklar…
nasýl bir cesaretle
baþ kaldýrýyor ki yaþanmýþlýklar
ayrýlýk kokusuna
tende çürümüþ birkaç dudak izi
çiðneyip çiðneyip tükürüyor
uçurtmanýn kuyruðuna tutunup
uçmayý öðrendik sanan
zavallý anýlar bizi
gel de kurtar kenti
az ilerideki karanlýðý dönünce
güneþ yaðacakmýþ güya
bu þehrin kaldýrýmlarýna
yalan
vallahi billahi de yalan
tek duyulan
kan ve kül
umudun elçilerini vurmuþlar dün
dün dünde kaldý sevgilim
bugün yeni bir gün
bu da mý yalan
vallahi yalan !...
hadi çýkalým þimdi
yaðmurun sesinden
kayýp aþkýn içinden
tutalým anýlarýn nefesini
kin ve nefretin sarmaladýðý
kaçalým bu þehirden
birbirimizden…