ben oradaydým
eksik þiirlerinin tam ortasýnda
mýh gibi çakýldým kaldým
kaleme ve kaðýda
karanlýklar daðýldý
bulutlar ýslandý
ruzgar vurdukça
sesim takýlýyordu mutfak kapýsýnýn
hummalý gýcýrtýsýna
nefesim yankýlanýyordu
salondaki tablonun karlý daðlarýnda
ellerimi tuttuðun anda
ýþýklarý söndürdü Mevla
yeryüzü çýkmazlarýnda…
ben oradaydým
müziðin sesi bastýrýrken
içimin sessizliðini
yine yokluðun sarmýþtý
odalarýmýn isli tavanlarýný
lekeli çarþaflara uzanmýþtý ölgün tümcelerim
naftalin kokulu mektuplarým
üst çekmeceye sýkýþmýþ parmaklarým
yine ölümü sayýklýyordu
cemaline aþýk dudaklarým
güz ertesi
yalnýz bir gece
kapýmý tekmeliyordu zaman
açsam
ikinci bir þans verir mi
amansýz sevdan…
ben oradaydým
iki dudaðýnýn arasýnda
dökülürken nefesinden
þiire masala
Mevla güldü
þimþekler çaktý
yaðmurlar yaðdý
yüzyýllardýr uyuyan kavimler uyandý
aþka tutulmuþtu yüzüm
seni görmüþtü gözüm…
ben oradaydým
en çokta
yüzünün atlaslarýnda gezinmeyi sevdim
ayak basmamýþ topraklarda
ülkeler kurmayý
yüzümü göðsüne bastýrdýðýmda
en çok
Meriç ve Dicle’yi sevdim
kavuþmaz denen iki sevgiliyi
buluþturmayý gözlerinin pýnarlarýnda
yanaklarýn Ýzmir de gün batýmý
dudaklarýnda boylu boyunca uzanmýþ Hasankeyf
aralandýkça
zaman duruyordu Mezopotamya da
þiirler kalkýyordu
bir gemi geçiyordu aramýzdan
bir dað yýkýlýyordu karþýmýzda
ve biz el sallýyorduk çocuklara
vagonlar dolusu tebessümler yüklüyorduk omuzlarýna
ben oradaydým
trenler göç ederken sonsuzluða…
su bakýþlým
martý dokunuþlum
kanadý kýrýðým
son kez bak yüzüme
sustuklarýmýz konuþsun yine...
ben oradaydým
hýçkýrýklarýn denize döküldüðü o þehirde
istiridye kabuklarýndan
ülkeler kurmuþtum bize
martýlar þarkýmýzý söylüyordu yine
ayaklarým denize deðdiðinde
göðün bileklerini kestim
gamzelerinin derinliklerinde
yetim çocuklar büyüttüm
soðuk sular çarparken yüzüme
ben oradaydým
yarým býraktýðýn
þiiri masalý soluyordum
kýrýk heveslerimle…
bir ip baðladým
yakamoz saçlý kadýnýn serçe parmaðýna
denizi serdim ayaklarýnýn altýna
çektikçe kül
çektikçe dün…