bomboþ bir zamandayým saðýr yüzler karþýmda ne yapsam eksiðim sesim katranla örtülü gözlerimde düþten bir perde dokunmak içinse uzaðým yaþadýkça anlýyorum bu kenti herkes ölü biraz herkes kendisinin katili sokaklarýnda çamur yüklü ayaklar gezer kýrbaçlý erler .. bu þehir yalnýzdýr biraz kimsesizliði pansuman tutmaz gövdesinde intihar giriþimleri gece çöker üzerine bir fil yavrusu gibi güneþ buralara uðramaz..
koca bir boþluktayým gidecek yerden ziyade terkedebileceðim bir yerim yok hatýrlamak istiyorum kendimi yaþamý, sevmeyi unutmaktan çok ..
- Abdullah Cemek
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdullah Cemek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.