Sessizliğimin İç Yankıları

aðzýmý býçak açmýyor
bir mandolin aðlýyor kulaklarýmda
bembeyaz öksürüyor gökyüzü
gecenin tenhasýnda üþüyor yalnýzlýklarým
kýrýk aðaç dallarý sarkýyor genzime
salýncak kuruyor aðrýlarým
dört kitaba yemin etmiþçesine
þuramda yapýþýp kalýyor sancýlarým
ellerim rüzgara küsüp
ceplerime sýðýnýyor
cümlelerim içimde saltanat kuruyor
sessizliðim dil altý ilaçlarým benim

küf baðlamýþ gecelerimden biri iþte
üzerimde yorgan gibi efkar
sýrtým pek
karným tok acýya
kadeh tokuþturuyor sokak lambalarý
uzaktan uzaða
yürüyorum
ipini koparmýþ ayaklarýmý dizginleyemiyorum
gücüm yetmiyor kendime
bir sabahçý kahvesi gibi yüzüm
keder demliyorum gözlerime
sigara dumanýnda susuyorum
öylece

þimdi gözleri yorgun bir canavar gece
saçlarýmla kendimi sarkýtýyorum gökyüzüne
ölüm oyunu oynuyorum kendimce
bu kentin ýssýz topraklarýnda küçülüyor adamlýðým
çocuk kalýyorum düþ sancýlarýma
ki ellerimle karnýma bastýracak kadar çaresizim
kan kusuyor geçmiþim bana
artçý gitmeler giyiniyorum
bilmediðim bir þehrin kýyýsýnda
kendime açýlmak istiyorum
susuyorum
hala susuyorum kendime
ve kendimce
sükut en büyük hazinem biliyorum

- Abdullah Cemek



Sosyal Medyada Paylaşın: