HÜZÜN BİLE TERK ETTİ BİZİ

kýsýr bir sonbahar
öyle ki
hüzün bile terketti bizi

son yaz bahçelerinde dolaþýr gibi
okþuyor saçlarýmýzý ekim serinliði
farkýnda mýyýz
ömrümüzden bir eylül daha geçti

hatýrlayan var mý
ne zaman baþlamýþtý bu tenha hazan seferleri
þakaklarýmýzda zonklayan
bu öfkeli
bu küskün
bu mahzun sevda eskisi bizim mi

neden artýk eskisi gibi kanatmýyor yüreklerimizi
bir zamanlar akla ziyan acýlar çektiren
o gaddar
o zalim hasret neþteri

ve neden halâ
donmuþ bir damla yaþ gibi öylece duruyor göz bebeðimizde
bir zamanlar vuslatý cihana bedel sevgili
ki düþte bile öpüp koklamaya doyulmazdý elleri

bu kadar erken mi kararýrdý gün
bu kadar uzun muydu gece
ve bunca hayaleti aðýrlar mýydý minicik bir mum alevi

bezdirir miydi bizi eskiden söyleyin
cevabýný kimselerin bilmediði hayat bilmecesi

keþke
keþke
boþuna yormasak kendimizi
bu sahte gülüþlerimizden aynalar bile bezdi
kabullensek ki ne o sevda vardý
ne o sevgili

ne ölürcesine biz sevebildik
ne de onlar bizim için her þeyden vazgeçti
acýnasý bir tutunuþtu hayata bizimkisi

kýsýr bir sonbahar
öyle ki
hüzün bile terketti semtimizi

farkýnda mýyýz
ömrümüzden bir eylül daha geçti…

CEYDA GÖRK

Sosyal Medyada Paylaşın: