Melânkolik çırpınışlar...

zaman
kestane dorusu bir küheylandý
üzengisiz
dizginsiz
pesimist yaþamýn kýyýsýnda koþuyordu
gri akþam karþýlarken ruhu

küskün
ve üzgündü ýþýklar

nefesimi kesen
canhýraþ bir gecenin
alevi gibiydi gözlerin
tutuþan bir hançerin
denize dalýþýydý

bir nehir süzülmüþtü
usulca yüzümden

hüznün sesi lacivert
sokaklar ölgündü

heybemde esmer bir sonbahar
ve körkütük sýzmýþ anýlar

týrnaklarým avuçlarýmý
diþlerim dudaklarýmý kanatýrken
kâinat sarsýlýyordu

þarkýlarý
þiirleri
ve yüreðini
sürgün kentin
kan aðlayan caddelerine býrakýp
gidiyordu…



AA
Sosyal Medyada Paylaşın: