Çocuktuk, Mutluyduk, Dert nedir bilmezdik. ’Sen artýk büyüdün’ dediler, Kýsa pantolonumuzu çýkarttýlar, Uzun pantolon giydirdiler. Fakat biz içimizde saklamýþtýk o mutlu çocuðu Hep çocuk mu kaldýk - büyüdük mü, Bilemedik...
Sonra, Hem okuduk, Hem gezdik tozduk, Doðrularýmýz da oldu, yanlýþlarýmýz da... Bazen düþündük de hatalarýmýzý, Boþ mu verdik - üzüldük mü, Bilemedik...
Okullar bitti sonunda, Mühendis olduk, ’Yüksek mühendissin’ dediler, Bu ’yüksek’ sýfatýný hiç sevemedik. O sýfatla Yükseldik mi - küçüldük mü Bilemedik...
Derken aile, çoluk çocuk, Bir yanda tarifsiz mutluluk, Bir yanda sýkýntýlar, hep artan stres, gerginlikler, ’Çok asýk suratlý oldun, biraz gül’ dediler, ’Peki’ dedik de oyun gereði, Sýrýttýk mý - güldük mü, Bilemedik...
Sonunda Yaþ kemâle erdi, Erdi de geçti bile, Yaþlýlýk büke dursun belimizi Dönüp baktýk, bunca yýl neler yaþamýþýz diye; Þükrettik Rabbimize, Ne diledikse, ihsan etmiþ bize... Gerçi, biz de, Sahip olduklarýmýzdan baþka þeyler dilemedik, Mutluluk bu muydu, mutlu muyduk, deðil miydik, Bilmedik, bilemedik...
Bir de toplumsal yaný var ya yaþamýn, Hani, milletçe yaþadýðýmýz; Neler geldi, neler geçti baþýmýzdan, Kimler geldi, kimler geçti, Uzaktan kumandalý yönetimler, darbeciler, Onursuzlar, hýrsýzlar, sömürücüler... Onlarla da yaþadýk yýllarý, Aðarmýþ sakallarýmýzdan Utancý silemedik; Yaþadýk yaþamasýna da, Yaþadýk mý- öldük mü Bilmedik, Bilemedik...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.