hüznün gölgesinde yaşamaklar

I-

Gece þimdi sessizliðini döküyor yeryüzüne,
hüzün kýrpýþýyor gözlerimde,
yüzüm vuruluyor, düþüyor bakýþlarým
dalýp gidiyor bir þairin sureti,
düþleri mülteci kamplarýndaki
adamýn kahverengi küllerine.


Küllerden bir yangýn ve esaret
buram buram karýþýyor þiire
bir defa ölmek bin defa ölmekten
daha yeðdir diyordu þair
ve sonra buz gibi üþüyen gözlerini
yere indiriyordu ansýzýn

II---

Toprak ölümü anýmsatýr deðerken yere
Devinimsiz kalýrdý bütün yaþamaklar



Güneþ mi doðdu? yoksa battý ay mý ýþýk veriyor
Denizde gemiler alabora mý?
Dalgalar sakin kýyýlara vuruyor mu?
Ýnsanlar yanýmdan geçiyor mu?
Sahil kalabalýk mý?
Ben hangi sürgündeyim
Sevgilim beni öptü mü?



Hayat yanýt bekleyen
yaþamýn kendi kareleriyle dolu
oysa ben hissetmeyen felçli bir hasta gibi
sadece kendine odaklanýr
hüznün sarmalýnda var olaný karanlýk
ölümü aydýnlýk sayarým.


Ankara/2014


Sosyal Medyada Paylaşın: