SOYGUN
Geri dön ve özlemlerimi takip et
Aydýn geceyi kovalayan ýþýksýz gündüz
Ardýmda aþýnmamýþ yarým bir yol
Bir þeyler hatýrlayýnca her seferinde
Yaþýmý yanlýþ söyleten boþluklar köpürüyor
Çöldeki kullanýlmamýþ bir bulutu andýrýyor
Çarþýlarda ve vicdanlarda bütün hesaplarý ödedim
Doygun bir bereketle çocuklar yüzüme gülümsüyor
Borçlanýyor bana maðrur kuþlar bile
Ama bir þeylerin eksikliðini yansýtýr saatim
Pastayý bölüþtürürken payýmý
Bitek yürüsem benliðimi unutur gibi
Apaçýktýr, bir þeyler çalýndý benden
Ve gaddarlýk o kadar ki masum olmalý zaman
Ama müfteri olarak göðe yaslanýr köleler
Tenha bir gerçeklikten tanýyorum onlarý
Bir görev sanýrlar bana acýmayý
Belki de anlaþýlmaz dilime hayýflanmalýyým
Ölüm ki uyduruk bir hüzünle çaðrýlýp
Hep güne uykuyla baþlarken geliyor
Çürük gövdesini methediyorsa insanlar
Acemi parmak izlerimizden bellidir
Dönüþlü bir soygundan maktul olduðumuz
Ama nasýl oluyor diyor birisi
Kimse kendini ele vermiyor ölürken
Ona genç bir yol çiziyorum, parlýyor
Fakat susmalý gerçekle kanatýnca umudunu
Yürüyemeyiz sis bahçelerinde
Asla iki bakýþtan yoksun
Bir þeyler çalýndý benden
Ölümün keskin hýzýyla ve fark ettirmeden
Geç kaldým, mevsimler vagon gibi geçti
Bir ikindiyle halvet buldum kendimi
Sonra avuçlarým küçüldü uzanýrken
Yemiþlere ki artýk yenilmiþlerdi
Bir þeyler çalýndý benden
Tabiri artýk gereksiz bir düþ gibi
Ömrümün ilk yarýsý, son yarýsýný yiyiyordu
Haramî bir hüzünden emzirdi annem
Her akþam ekmekten daha kutsal diye babam
Azizleþen bir cücenin kýssasýný getirirdi
Kavramamýþken uzak diyarlarýn gerçekliðini
Gökyüzüne hicapla bakmayý öðrendim
Bozuk bir lehçeyle konuþtum neþeyle
Hayalimdeki saraylarda besledim güzel þeyleri
Durmadan çalýnýyor benden
Yine de kimse çekinmesin ulu acýlarýmdan
Ne korku ne de isyan büyütür sesim
Sadece benimle beslenir artýk
Sahip olamadýðým,
Asla yitiremeyeceðim þeylerin öfkesi
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.