uyanmayý deniyorum yine bir sabah yanmalarýndan arýnmýþ aklým hala bende oysa kafamýn içine uzuyor sanki saçlarým ve her kýrýldýklarýnda, aklýmdan bir parça daha gidiyor ’dur’ diyorum ’aklým, nereye’ bir sessizlik sanki aklým, tüm çýðlýklardan karanlýk ’aklým’ diyorum, ’seni anlamayacaklar ne desen de’ ’ne demek istesen de’
ellerim serçelere özenirdi küçükken benzeselerdi bir gün, hep güzel yerlere uçarlardý mesela benim aklým alýrdý böyle þeyleri acýnýn kimselere duyurmadan sindirilebileceðini beni anlayacak olan kiþinin hiç gelmeyeceðini hep alýrdý aklým hep kabullenirdi
-oysa kalbim...
tükendiðim tüm yazlarýn kýþa vardýðý yolculuklarda bile vazgeçmedim cam kenarý sevdamdan vazgeçmedim aklýmda kalan son çocuk kýrýntýlarýmdan duymadým, duymazlýktan geldim kalbimin çýðlýklarýný benim kalbim ne zaman çýðlýklarla aðlasa aklým sesli sesli susardý
kalp dediðin benzemiyordu akla aklanamýyordu iþlediði suçlarýn ardýndan çünkü kendi de bilmiyordu öncesini sonrasýný o kendine böyle sorular sormazdý belki de serçe olurdu ve güzel olmayan yerlere uçardý
yani o yerler diyorum benzemiyordu sonsuzluklara hayalini kurup yýllar boyunca, bir hiçliðe dalýyordu kocaman bir hiçliðe uyanýyordu hiç uðruna yanýyordu
yanmakla uyanmak arasýnda ki harfe muhtaçtý bir roman olmazdý bu yaþadýklarýndan belki bir þiir ama kötü sonlanan
...
uyanamayacaðýný bildiðin uykulara dalmazdýn sen hiç ah kalbim böyle ölmeyi ne zaman öðrendin
Büþra Topbaþlý
Sosyal Medyada Paylaşın:
bü$ra Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.