Zulmetme külfet etme sus bu kadarý yeter hüsranýma mil çekme sürme sevdaya leke kanatma hicranýmý sus sus bu kadarý yeter yaðma edilmiþ þehrim her yaným müstemleke
çok ta konuþmuyorsun zehir her dediðin söz zehir konuþtuðun da alev püskürüyorsun yaþlarý dinmiyor hiç gözüm sanki arazöz çelme takýp düþürüp býrakýp gidiyorsun
bahçemdeki her çiçek þimdi kapkara oldu çemen sarardý tümden baltalandý aðaçlar daha bað bozulmadan üzüme dolu vurdu duman duman daðlarým bozkýr oldu yamaçlar
sanki öl öl diyordu hüzünlü bir rapsodi çýðlar isabet etti altýnda kaldým imdat nasýl bir yaþam ki bu nasýl bir trajedi sanki derdim az benim sen de üzerine kat
kessen akmaz ki kaným bin yerinden yaralý besmeleyle çýkmýþtým yol vermiyor þu hayat hangisini söylesem kýrk yerinden yamalý ne köy kaldý ne þehir hasta oldu memleket
her yerimiz kanýyor heyhat ki gülüm heyhat
3/Ekim/2012/Çarþamba/Bodrum
Yüksel Nimet Apel
Sosyal Medyada Paylaşın:
yukapel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.