bugün benim doðum günüm
bütün yýldýzlar lacivert giyinmiþler
kendine gömülmüþ yabancýsý olduðum kent
aðustosun ortasýnda
içimi üþütüyor uçuþan yarasalar
kalbimde birleþtirilmesi mümkün olmayan
bulanýk zamanlarýn parçalarý
her nefes alýþta batýp duruyor soluðuma
battýkça, hepsi birbirine benziyor
hepsi býçak sýrtý
kaç bin yýl oldu bilmem
acýlar karýyorum sevinçlerime
ve kazýyarak tüm yaþanmamýþlýklarý
sýðdýrmaya çalýþýyorum týrnak diplerime
oysa geçti deyip kendimi kandýrdýðým
sahte bir tebessümle örtmeye çalýþtýðým ne varsa
yüzüme döktüðüm saçlarýmýn altýnda
sakladýðým yüzüm kadar aðlak ve gerçekti
bir tren kompartýmanýndaki kaçak çocuðum sanki
kendi bedenimin içinde
ürkek ve endiþeli!
25/8/2014/ Nermin Erol.