gözlerimin çýð susan derinliðinde devriliyor kirpiðime çarpan düþler dut gölgelerine larvalar dökülüyor biraz daha tuz basýp sözcüklerimin yarasýna herhangi bir yerde bin parçayým þah ve mat enkazýmda beyaza sarýnmýþ piyonlar vaveyla
kimse dokunmadý, aðladý saçýndan týrnaða çingene çare doðurdukça güneþ zifiri sabaha düþen külün gül olmasý hayaliyle dudaðýmýn kýyýsýna kurulmuþ düþkýran çarkýfelek çok da inandýrýcý gelmedi masal yine de afaki bir inayetle inandým
karýncalanan dikenler kendini asýyor gül aðacýna ahlarý gözbebeðine düþüyor üþüyor yarayý tutmayan katküt sarýnamamak, kendi tenine ecnebi bir kolla tüflerin yanardaðýn göðsünü ezdiði yerde susuyoruz, toprak çatlýyor
derinleþiyor avurtlarýmýza tünemiþ akbaba hüzünler kabuklarla oynadýkça kýrýlýyor kaplumbaðanýn direnci adým adým yol alýyor yeknesak kýrmýzý görsem kan tutuyor beni bir baðýrmak tutuyor umut, içime sur üfleyen ebrar yutuyorum soluðumu, solum acýyor
Sosyal Medyada Paylaşın:
_ayfer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.