hiç kaðýt helvasý pamuk þekeri olamayan
o öpülmeden büyüyen çocukluðum gibi buruðum bugün
bugün çok yoðun ve yorgunum
toplayamýyorum bölük pörçüklerimi
þekli þemali olmayan bu renksiz ütopyada
ah dostum
bugün bütün sorularý yanýtsýz býrakýyor hafýzam
hayli güçsüzüm
anýmsamamak ne acý özgürlüðü
martý kanadýna iliþtirdiðim sevdayý
o biraz çocuk halli, çokça seven kadýný
ve mimozalara konan kelebek düþlerimi
ah anýmsamamak ne acý
gülen mutlu, umutlu çocuklarý
eðreti bir yaþamýn kafesli cumbasýnda
asýrlardýr seslenirim þahikalara
her defasýnda kendime çarpar sesim
acýr kimsesizliðim
geçti gitti iþte serseri yýllar
silip gitti tüm canlý renklerimi
þimdi bu siyah beyaz yaþamýn kýyýsýnda
duran bir tutam tuzdur ömrüm
þimdi ben
bunca çocuklar öldürülüyorken hunharca
bu bir tutam ömrümü
þu tuzsuz yaþamýn yavanlýðýna
katsam ne olur katmasam ne!
22/8/2014/ Nermin Erol.