Bir gün deselerdi ki bak çocuklar ölüyor
Ýnanmazdým ve derdim “çocuklar ölümsüzdür”
Sonra bir çýðlýk duydum ürkütücü ve de gür
Baktým ki küçük melek gökyüzünü bölüyor
Cellatlar yeryüzünde özgürce dolaþýrken
Büyükler para ve hýrs uðruna dalaþýrken
“Gökleri kirletmeyin” diyor masum meleðim
Uçuyor sonra hýzla ömrü dar kelebeðim
Ardýndan bir kardelen uzatýyor boynunu
Sararýyor ak yüzü çekiliyor topraða
Bu kainat bu insan nasýl takýlmýþ aða
Düþünürken kardelen kapatýyor koynunu
Bunca yaðan kar deðil nedir bu aðýr koku
Saplamýþ kin cihana kana bulanan oku
Örtülürken üstüne kardan bembeyaz kefen
Göçüyor bu dünyadan kalbi temiz kardelen
Avlusunda düþlerin pembe yanaklý bir kýz
Bakýþlarý boþlukta gülüþü kelepçeli
Uzatýyor yavaþça tutamýyorum eli
Sonra kayýp gidiyor düþümden parlak yýldýz
Örülüyor eceli uzun sarý saçýnda
Birden uyanýyorum ruhum kan ter içinde
Son sözü çýnlatýyor yeri göðü aniden
“Uçurtmamý vurdular cevap ver bana neden?”
Ey gece! Ört üstümü kalbimde bir zelzele
Enkazýndayým þimdi kanayan bedenlerin
Hesabý sorulur mu bu zulmü edenlerin
Umutlarým sönüyor ve karýþýyor yele
Kurak kalplerle dolu bir dünya nasýl dönsün
Kýzgýn lâv gibi yürek zamanla nasýl sönsün
Doðruydu söylenenler, yeryüzü kanlý göldü
Ýnandým çünkü gördüm binlerce çocuk öldü