Eyvallah...

Sen yüzünü çevirince gönül penceremden,
Gözlerinin ardýna yoksunluðum mu düþer sanýrsýn?

Sen geçip gidebilir misin ömründen?
Karartsan güle çalan çehreni, bana bulaþýr mý siyahýn?

Ben sende bulutlarý dizi yapýp boynuma astým.
En sevdiðim çiçeklerin,en sevdiðim renklerini biriktirdim, sen koksunlar diye.

Ben sana mý kýydým sanýrsýn?
Katlim kendimdendir, hükmüm kendimden...

Uykular sana karýnca dinlendirirdi.
Sabahlar sana uyanýnca aydýndý.

Þiir sen varken de yokken de sanadýr.
Hasret de neymiþ, acý mý olur insan sevince?
Ýnsan sevince piþman mý olur?

Sana deðmemiþ gözümü,
Sana ermemiþ elimi hangi sevgi kýnatabilir kimliðime?

Ben sana varmayan yollarýn ezberimdeki çocuk parklarý gibiyim.
Yüreðine sahip olabilmenin neþesine sarmaþýðým.
Ulaþamayacaðým nesnene, bedenine hacetim yersiz.
Hiç duymasam da aldýðýný bildiðim nefesine yangýným.

Sen böyle sevilebil diye eksikliðin,
Beni böyle sevebil diye sensizim..

Yüreðimin deminden fokurdayan membalardýr senli anlar.
Ne zaman susasam, varlýðýnýn efsunuyla aþka kanarým.

Gamýna, kanatmak için karaladýðýn eyvallahýna da eyvallah..
Birbirinden ayrýlsa nolur yalnýzlýklar?
Can sað oldukça birbirine kenetlenmiþlikleri yok sayýlýr mý?
Kayboluþunun karanlýklarýný bile sevdirene çatýlýr mý hiç?

’Susuþum dillendiremediðim gönül yaramdandýr.
Eriþilmez ruhunu sakladýðým mabedim! ’
Eyvallah...

Ömür NÝLÜFER
13.08.2014 13:39
Sosyal Medyada Paylaşın: