Sabahýn kör vakti…
Gün gözlerime doðuyor.
Az ötede kaldý tanýn kýþkýrtan melankolisi.
Kuþlar göçten döndüler,
Kendilerine ikram edilen sularý içiyorlar avlularda.
Pencerelerin peçesini dalgalandýrýyor rüzgâr,
Okþarcasýna...
Kuþ cývýltýlarýndan baþka
Hiçbir el deðmiyor doðaya,
Birazdan günü giyinecek kaldýrýmlar,
Sokaklar coþacak
Uyku gözlerime asýlan perde gibi.
Gözlerimi kapatsam hemen benimle buluþacak.
Uzak þehirlere yalnýzlýðýmý sürüklesem de,
Kendim için kendimden kaçmamalýyým bir süre...
Ýçime sesleniyorum,
Tanrý elime ne verdiyse yazýyorum artýk,
Hayat temize geçilemeyecek kadar,
Kýsa bir müsvedde.
Küçükken hep bastýrýlmýþ sözlerim vardý
Susmak nefes alamamaktý benim için,
Yeterince oksijensiz kaldým diye
Tanrý kalemi yapýþtýrdý elime.
Konuþamýyorsan yaz dedi,
Yaz ki anlat ne istiyorsan...
Uzak deðilsin umut bana.
Her iþaret senden iken,
Hüznün beline dolanýþý var fotoðraflarda
Her caddenin baþýnda satýlan
Ýsmine yazdýklarýmýn bile almaya yeltenmediði
Korsan kelimelerim aslýnda...
Bir ateþ gibi çoðalýyor içimin sesinde varlýðýn...
Ve ben cüzzamlý hastalar gibi nereye gitsem,
Özümde yalnýzým.
Çok biriktirip,
Az yaþadým
Ve ömrümü tek bir cümleye sýðdýrdým...
Ne ise görmek istediðin,
Odur hayatýn...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.