Su birikintilerinin kýyýlarýna oturup, Olmayan gemileri yüzdürürdüm hayallerimde. Dumaný da vardý üstelik... Öyle kaptýrýrdým ki kendimi, Boðulacaðým sanýrdým Görünmez bacalarýn yýllanmýþ tortularýndan.. Kiremitleri ezerek biraz suyla kýna yapar, Yazýlar yazardým bilmediðim harflerden..
Ne zaman ki iki kelimeyi yanyana getirebilir oldum; O zaman yakaladý beni hayat, Haylaz bir kýz çocuðuymuþum gibi, Ense kökümden..
Düþe kalka bisiklet kullanmayý, Su yuta yuta, Hatta nefessiz kalýp öleceðim korkusuyla, Yüzmeyi öðrendim.. Ýlham denen kaçakla tanýþtým yýllar sonra O kaçtý, ben kovaladým Her kelimeyi anlamlarýndan öte olduklarýný bile bile Anlamýna eremeden yazdým..
Tut ki bu deniz dedim içimden tüm su birikintilerine, Bir apartman katýndan aþaðýya damlayan suyun hedefiysem, Tut ki yaðmur düþmüþtü üzerime..
Korku sokak aralarýna saklanýp, Saklanbaç oynuyordu benimle, Elektirik düðmesine parmaklarým gittiðinde Teslim oluyordu ebesine.. O da korkuyordu korkaklýðýndan, Korkak olduðu için korkutuyordu baþkalarýný.. Öyle deðil midir zaten? Aynalar vardýr insanlarýn karþýsýnda, Ne yaparsan durmaz sana geri çarpar eninde sonunda..
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
mina Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.