Bir kuduz ota çattým, bahçemden attý beni!
Her yaný diken kaplý, imkansýz elle tutmak!
Asýldým sökmek için, çekti fýrlattý beni;
Dikenin acýsýný mümkün mü hiç unutmak...
Gittim sordum muhtara; nedir bu otun ismi?
Yoldun mu dedi bana, nasýl kokuyor pis mi?
Kokusu batsýn dedim, aslolan onun cismi!
Ýstedim ki dostlara bir þiirle tanýtmak...
Ziraata danýþtým melanetin adýný...
Dedi; kurutmadýn mý, geçirdin miadýný!
"Köy göçüren otu" o, yükseltir feryadýný!
Tek çýkar yol el açýp bir de adak kanatmak...
Ey Allah’ým, bir bilsem neden verdin bu otu?
Deldi ya makas kesmez saðlam bildiðim kotu!
Billahi hiç hoþ deðil otun bendeki notu!
Niyetim bu alçaðý tüm köylüye çiðnetmek...
Bu ot para etseydi, çöpü bile bitmezdi...
Koyun, kuzu, mal, çoban kovsan yine gitmezdi!
Ne mel’un bir otmuþ bu, dalýna güç yetmezdi!
Arzum kazana atýp fokur fokur kaynatmak...
Soykýrým ilan ettim, toplattým gestapoya!
Yoksa hasret kalacak gönlüm temiz tapuya...
Yakmazsam melaneti, o koyacak kapýya!
An meselesi artýk var aklýmý oynatmak...
Karaman-2014/08
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.