yüreðimin avuçlarýna tutuþturuyorum kimsesizliðimi kulaðýma küpe yapýp, kendimi saðýrlaþtýrýyorum siz’sizliðime iki yakamda yalnýzlýðýn el izleri tutup göðsümden çekiyorlar beni bilinmedik hüzünlere. adres sormuyor kalp aðrýsý hicraným sýzýyor her gece yarýsý umutlarýmý kovuþturuyorum olmazlarýn koðuþuna cebimde bir avuç dolusu ölüm kendimden ürküyorum dört duvar arasýnda esirim yahut gardiyanýyým dört duvar ardýndaki tüm dünyanýn ama geçesi yok, geçeceði yok kendi ellerimde ölüm reçetem ruhumda ayak izleri korkunun kendime korkaðým dýþýma delikanlý. þimdi tam da namlusundayým bu þiirin, ölüm yakýn, daha uzatmamalý ..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdullah Cemek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.