Benim iþim renklerle hayallerimi boyuyorum Bazý al, bazý morla Denize uçuk mavi bir çizgi çekiyorum, bazý da turkuazla Akþamýn mor eteklerine tezat olsun diye inadýna Gidip oturuyorum hiç görmediðim o denizin kenarýnda Herzaman ta ezelden beri kara olan treni beyaza boyuyorum Girip bir kompartmana Orada uyuyorum Kondüktör geldiðinde ona soruyorum Nereye gidiyor bu tren? Ýstanbul’a diyor Ýniyorum hemen trenden Hayalimde yok orasý Ne Eskiþehir’i ne Bursa’sý Ýstanbul’u ne denli sevsem de Ben babamýn serin memeleketine gideceðim Erzurum’a Soðuk sularýndan içeceðim Sonra Sarýkamýþ’a Oðlum oraya tayin oldu da Çalýþýyor orduda Ankara’daydý Þimdi Sarýkamýþ’da Bir avuç kar alýyorum Sarýkamýþ daðlarýndan Yollara serpe serpe Dönüyorum hasta yataðýma Yine düþtünüz hayallerim benim aðýma Dönüyorum bir saðýma bir soluma Her tarafým aðrýyor Renkleri tüm vücuduma Serpiyorum iyileþiyorum Þükür Tanrýma Ben yaþýyorum Görüp iþitiyorum ya.
Yüksel Nimet Apel
Sosyal Medyada Paylaşın:
yukapel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.