ben de ölümlere deðiþiyorum bazen bir þiirin sonunu
sahi, þiirlerin sonu olur mu?
yine ben
vaktinden önce, kimsenin bilmediði bir sessizliði seven
hep çocuk kalan, hiç büyümeyen
yalnýzca sana aþýk
yalnýzca senin ellerine
yalnýzca sana gelen ve senden gidemeyen...
yine ben sevgilim
avuçlarýmdaki çizgiler gibi kýrýlýyorum insanlara
tüm çizgiler boyunca aðlýyorum dost sanýp aldandýklarýma
yaðmura vuslatý ezberleten ama ayrýlýklara alýþtýran hayata
ama aðladýkça en çok yaðmurlara
en çok bitmeyen yollara sövüyorum
çünkü ben de çocuðum
yine büyümüyorum...
esmer gecelerde siliniyor coðrafyamýzdan
ezbere bildiðimiz tüm þiirler
ama hiç unutmuyorum ben, saçlarýma deðmeyip de
kelimelerimize deðen ellerini
kelimelere can katan ellerini
þiir kokan ellerini...
biliyorsun, sustuklarýmýzý da yazýyorum ben baharlara
eskitiyorum ayrýlýðý da
gömüyorum sonra avuçlarýmý
bildiðin coðrafyamýzýn, hiç basmadýðýn topraklarýna
sen de ölümlere deðiþ bazen kimsesiz bir þiirin sonunu
yüzüm kimsesizliðine anne olsun
yüzüm yüzüne armaðan
ellerim sende kalsýn sevgilim, gözlerin zaten çocukluðumda kalan...