Uykumun kulaðýna kurþun dökmüþler,
Boþ yere aðlama çocuk.
Nedense içimi acýtmýyor hiçbirþey
Bana yaralarýndan bahsetme çocuk.
Ayaklarým kendi soyunun kaygýlý betonlarýna gömülmüþ.
Ýstesem de dogrulamam yerimden,
Çaðýrma gelemem,çocuk
Çoktandýr ölüyüm ben.
Öldürecekler seni
Kaç,saklan çocuk!
Öyle iþlenmiþ aðýr suçun da yok;
Top oynarken kýrdýðýn pencere,
Bahçeden aþýrdýðýn elma,
Oyuna dalýp eve geç kalman,
Ya da;
Sokakta oyuncak diye bulup sarýldýðýn bomba.
Bunlar da sebep gösterilebilirdi fakat deðil çocuk.
Öldürecekler seni,
Çünkü kutsal bir þehrin karþý tarafýnda doðdun.
Öldürecekler seni,
Çünkü daha bir çocuksun.
Öldürecekler seni,
Çünkü zayýfsýn
Ve zayýflarýn yaþama hakký yok.
Yýkýntýlar altýnda kalan kalbine söyle,dirensin
Sakýn ölme çocuk!
Ýnsanlýk kola þiþelerinde mutluluða kapak açmakla meþgul.
Ýzin ver ona biraz daha serinlesin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.