Bir yol var
Sonunu göremediði...
Gitmekten vazgeçmiyor yine de.
Çünkü en kötü þey bile
Bilinmedikçe bir umudu barýndýrýr içinde.
Ama burasý çok bildik…
Bu pencere gibi
Bir köþesindeki kýrýk camýyla
Hep bir parça eksik ve mahzun her þey de.
Kendi odasýnýn penceresi…
Gözlerini her sabah dünyaya açtýðý…
Oradan bakmak istemiyor artýk ufka.
Kýrýk bir camda ufuklar bile sýnýrlý
Ve kýrýk dökük hep bir parça.
Kuþlar ve gökyüzü ve oradan görünen her þey
O kýrýkta takýlýp kaybediyor sonsuzluðunu.
Kafasýndaki düþünceler gibi
Ayaklarýna dolanýyor onlarýn da
O eksik, o yanlýþ, o üþüten þey...
Yolun sonunu umursamýyor adam.
Yeter ki içine çekebilsin havayý,
Kýrýklardan arýnmýþ pencerelerden
Karþýlayabilsin ona gülümseyen bir dünyayý.
Ýyi bir ev sahibi olsun sabaha…
Buyurmaz mýsýn içeri dercesine
Yataðýnda doðrulsun
Ve pýrýl pýrýl camlarýyla
Sunabilsin ona iftiharla evini.
Kýrýk yanýna gözü takýlmadan
Eksiksiz, gediksiz
Dimdik bakabilsin gözlerine dünyanýn.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.