O nasýl bir kýssastýr ki; Yusuf’u kuyudan alýp saraya yolculadý, Züleyha’yý saraydan alýp kuyuya uðurladý. Köle aziz oldu, azize aciz kaldý. Su Yusuf’a kýyamadý, Ama Yusuf kýydý Züleyha’ya. Bir tebessümden ne çýkardý? Yusuf, bir buse verseydi o kara gözlerinden, Alsaydý bir buse yaralý çöl çiçeðinden, Dünya yýkýlmazdý. Yýðýlýrdý Züleyha, þuur çýkmazdý kýnýndan, Kýyamet kopmazdý. Bu defa Züleyha seslendi kuyudan ‘’Gel, al’’ dedi. Kurtar beni bu karanlýktan. Tut, dedi sevdalý yüreðimden, Al, dedi sürmeyi gözlerimden. Yusuf duymadý. Kulaklarý kapalýydý dýþ dünyaya. Yankýlandý durdu ses kuyunun döngüsünde. Çýrpýndý Züleyha Yusuf’un gözlerindeki cehennemde. Ne vardý sanki bir kere tutsaydý kýnalý ellerinden, Saçýnýn tellerini okþasaydý bir kere, Kurtarýp çöl sýcaðýndan, Nil’i akýtsaydý yüreðine, Nilüfer çiçeklerini serpiþtirip gökyüzünden, Serseydi ayaklarýna, Su dökseydi ardýn sýra, kemerler döþeseydi yollarýna. Ah be Yusuf! Ne vardý bir seferlik kýrsaydýn ar duvarýný? Çevirip sarayý samanlýða seyranlasaydýn ya, Tanrý affederdi Züleyha’nýn hatýrýna… Yusuf duvar, Yusuf sýr, Ne aþabiliyordu duvarý ne de çözebiliyordu Züleyha, Züleyha kýrýlmýþ orta yerinden, gördüðüne bin defa piþman, Çýkarýp attý yüreðini sarayýn duvarýndan, Hýrpaladý bedenini, ruhu aldýrmýyordu. Biliyordu, Yusuf’tan yar olmazdý. Biliyordu Züleyha; Çöl baþtan baþa yeþerse de, kurusa da Nil Yusuf’u unutmazdý. Niyazdaydý Züleyha, tanrýya deðil Yusuf’a ‘’Gel dedi, tasýnla-taraðýnla, sevabýn günahýnla Bir kez olsun hayra yor düþlerimi serapla ‘’Gel’ dedi, tasasýný sevdiðim; Kutsa beni gözlerinin aþkýna…
Nimet Öner Sosyal Medyada Paylaşın:
Nimet Öner Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.