dünyanýn her gecesinde ayný fýrtýnalar kopar
üzerimize ay doðarken, biz bembeyaz seviþirken.
sular akar geçirimsiz topraklardan, dað baþlarýndan
sel olur dökülür göz pýnarlarýndan
bir çocuk büker dudaklarýný, korkar gibi aðlamaktan.
…….. korkma çocuk korkma, sen doðmadýn ki daha.
güneþ ayný yangýnýn alevi, yer yeryüzüdür
buharlaþma mevsim öncesi ve kaybolmuþtur dönencesi.
duman; çýkmaz sokaklara savrulur, kanatlarým kavrulur
yürekler þah damarýndan vurulur
bir kan boþalýr tepeden týrnaða, dalgalarým durulur.
…….. korkma ölüm korkma, el sýkýþmadýk ki daha.
rüyada kalmýþ gibi hiç uyanamamak sancýsýdýr
alnýma vuran ne ay’sýz gece örtüsü, ne güneþsiz gökyüzü.
bir yanýn çözülmemiþ meseleler, diðer yanda gülüp geçmeler
boþ saltanattýr artýk böyle çekip gitmeler
bir ýþýksýz vahþet soyar çýrýlçýplak, görünmez melekler.
…….. korkma þair korkma, þiirin bitmedi ki daha.
“soprano henüz sahnede ise ve bir ses gibi gölgesi düþüyorsa üzerimize”
CEVAT ÇEÞTEPE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.