sessizce doðan bir gecenin karnýnda yabancý sancýlar
ve hiç olmadýðý kadar tanýdýk gelen bir gül kokusu hecelerde...
sanki bir keþif yüzünün yamaçlarýnda
bir elif sanki hüznümün doðruluðu
nisan çöl oluyor bildiklerimizin çok ötesinde
çünkü insan bilmemeyi seviyor onun kokusunu özlediðinde
/bu bir göz yarasý, göz aðrýsý, göz acýsý/
kanýyor gözlerim
hiçbir anlamý olmayan bakýþlar taþýyorum yüzümde
yaþanmamýþ rüya tabirlerine bu öfkem
yani gördüklerim rüya, yazdýklarým þiir ise
’gerçek ne?’ diyorum ona
sonra bir savaþta kaybedilmiþ gibi aðlýyor ellerim
yazdýðýný sanýyor aslýnda yanarken
ve kanarken ölü cümlelerim.
hikayesini bir türlü anlatmýyor bana
hep kaçak bir çocuk misali hep gidecekmiþ gibi
cevaplamadýðý kimsesiz sorularý hiç unutmuyorum, ama
sormuyorum ikinci defa.
melodisini mavinin sonsuzluðundan çalan þiirler yazýyor
içinde gökyüzünün tiz sesi belki de biz sesi
yani sesimin çocukluðuyla þakalaþýr gibi en içten
yani yalnýzca içimin dizelerinde büyüyen...
belki de duyulmayan hecelerle seviyor beni, öyle sanýyor
çünkü ben duyuyorum sustuðu her þeyi
inanmasa da þarkýlara ve þiirlerde aðlamasa da benim gibi
duyuyorum onu, ilmek ilmek kavuþturduðum kelimelerde
konuþtuðum her yýldýz kadar gerçek sesi.
sancýsýný ruhunda taþýyor her insan
ve gökyüzü en doðusunda
sonra güneþ doðuyor göðün solunda
o doðuyor benim solumda.
/bu bir söz yarasý, söz aðrýsý, söz acýsý/
ama o bakmasýn yaz(ma)dýklarýma
avuçlarým kanar sonra...