ne çok öldürdün/üz beni
ne çok böldün/üz parçalara
oysa bir nefeslik"ti caným
boþunaydý çaban"ýz
vursan"ýz akmazdý kaným
inanýn"ýz
günün arkasýndayým
kendime dalmýþým buðulu gözlerimle
topraðýn altýndaki de ben
topraðýn üstündeki de
biri ölü, biri ölmeden ölü
aradaki fark
bir an/lýk durak
bana hayattan bahsetmeyin
hep kenarýndan dolaþtýðým
kapalýydý penceresi yüzüme
karanlýktan korkarým ben
hep karanlýktý penceresi yüzüme
hayalimde çok güneþ biriktirdim
baharlar biriktirdim envayý çiçekli
hiç unutmadým sarý saçlý güneþi
her bahar emzirirdi tüm körpe çiçekleri
þafaðý kýzýla boyardý uyandýðýnda
ipekten bir þal gibi
süzülürdü ufuklara
bana benziyordu zira
duruþu asil, sevdasý baki
ah bir de o martýlar hayalimde ki
kanatlanýp uçtukça
hep ruhuma deðerdi
týpký sesin/iz gibi
sayenizde kýrýldý tüm sözcüklerim
caným kilitli biriyim
þu ahraz bedenimde
bir dargýn beyhudeyim!
9/7/2014/ Nermin Erol.