Bakma, benim yüzlerimin güldüðüne. Ben, Zengini görsem, kýskanýrým. Mutlu insanlarý görsem onlarý da kýskanýrým. Ve gülen yüzleri bile, kýskanýrým.
Ve sonra seviþen sevgilileri görsem onlarý kýskanýrým. Hatta ben, Kuþlarý böcekleri bile, kýskanýrým.
Çünkü ben, Hayatta bir gün olsun, mutlu olamadým. Acýlar içinde, büyüdüm, Hep itildim, kakýldým hayatýmda. Söyle bir kendime gelip’ de, Ben’de sevenler gibi, sevmeye vakit imkan bulamadým. Hep kaderin ellerine býraktým kendimi Kimi dövdü, kimi sövdü. Ne yaptýysam bir türlü, yýkamadým bendimi. Bazen sürüklendim, yaðmurda selde, Ve bezen’de esen yelde, Ne yaptýysam bir turlu olmadý olamadý, periþan ettim kendimi.
Nasýl gülsün, þu yüzlerim Nasýl kýskanmasýn, gördükçe gözlerim Sevenleri, Ve sonra, ulu orta seviþenleri Ve kumru gibi kol kola girmiþ, saðda solda gezenleri. Nasýl kýskanmasýn..
06 Temmuz 2014 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.