Gece, dilsizliðiyle ismini fýsýldadý kulaðýma, Kanýma girdi þeytan, Ýsmin düþtü üzerime.
Sahi sen çok mu uzaktasýn? Döndüðüm her karede gözlerin çakýlýyor gözlerime. Ellerini tutmaya kalkýþtým, Yalnýzlýk dokundu yüreðime. Anladým ki uzaktasýn. Anladým ki dokunamayacaðým yerdesin.
Düþürdüm bakýþlarýmý diplere, Yüzün kývrýldý yamacýma. Attým kendimi gecenin kollarýna Ve açtým ömrümün tüm iliklerini.
Sahi tekrar ilikleyebilir miyim düðümlerini? Toplayabilir miyim kanýmý damarlarýma?
Bu gece þeytanýn omurgasýndan günahýn temelini attým Ve yüreðim sustu kafesinde, Ruhum darýldý bana. Ah þu zamaný geri alabilsem Hangi piþmanlýk hesap sorabilir ki zamana? Zamanýn piþmanlýðý olsaydý, Dönseydi bir kez geri, Öldürmezdi insaný hiçbir piþmanlýk fiili...
15/01/2014 VAN
Nimet Öner Sosyal Medyada Paylaşın:
Nimet Öner Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.