bir suskunluk ki bitimsiz
yüzlerce kuþ ölüsü avuçlarýmda
vatansýz ve de mezarsýz
yasýný tutuyorum göçüp gidenlerin
bir çocuðun saçlarýný okþar gibi
seviyorum kýrýk kanatlarýný
dünya göz ucumda bir nokta
ateþ böcekleri güneþten büyük
mavi usulca silinir
bir piþmanlýk ki bitimsiz
saplanýr kalýr bakýþlarým dipdiri acýlara
sýzýlar kýpýrtýsýz
yara derin dikiþ tutmuyor
diktikçe sökülüyor yüreðimin yýrtýklarý
bütün çabam gururdan
dik durabilmek için her þeye raðmen
sahi siz dedim kendi kendime
beni sevdiðinizi söylemiþtiniz
hani hazirandý ýhlamurlar açtýðýnda
ýhlamur kokulu yalanlarýnýzla
kandýrmýþtýnýz duygularýmý
inanmýþtým sahiden
kana kana inanmýþtým size
ne garip
o zamanlar kendimi unutmuþtum
akýp gitmiþti günler çabucak
ipekten bir nehirdi gözleriniz
güvenle ömrümü býraktýðým
dünyadan gün almamýþ çocuklar kadar masum
hayaller büyütmüþtüm
þimdi siz
hangi tozlu raflara býraktýnýz sevdanýzý
farkým var mý bilmem
herhangi bir ölüden
yüreðinizden ne kadar uzaða gömdünüz beni
kim bilir !
30/6/2014/ Nermin Erol.