Ah sevgili! Yaþamaktan yorulduðumda bir köþeye çöküp Hayattan çaldýklarýmý sayardým Sonuç hep ‘hiç’ çýkardý… Ne acýydý ki Sana sadece acý biriktirebilmiþtim
Kapýsýný açýk býrakmýþtým yaralarýmýn, Kimse girmese de belki ben çýkarým diye… içinde bahar kokan bir kýþla çýkagelmeseydin yýkýlmayacaktý böyle aðlama duvarým. Saçlarýn orman , ellerin yaðmurdu Þehirler kurmuþtum ki ruhuna Karanlýðýn dibine vurdum Güneþi çalan sensin dedin Oysa benim suçum deðildi Zaman hýzlýydý ben topal Yenildim...
öyle güzeldin ki yanýldýðým kadar yandým ben hep eksiktim sen hep fazla senin hep gülümseyen resimlerin vardý benim bakmakla yükümlü olduðum ölülerim.