İSTANBULU BEN VURDUM

Bu akþam;
Aklýmda bir Ýstanbul vardý belli belirsiz,
Sahipsiz ve de yalnýzdý týpký benim gibi,
Onu da ben vurdum,
Koskoca þehri, küçücük bir kadehe hapsedip, acýmadan sýktým alnýnýn ortasýna.

Boylu boyunca uzanmýþtý bebek sahillerinde,
Son nefesinde, son arzusunu fýsýldadý o koca þehri masum,
Bir türkü edasýnda, aðýtlarý sýralarcasýna,
Suçlu ben deðilim dermiþ gibi,
Döktü, kustu içindeki kini nefreti.

O kadar canýmý acýtmýþtý ki,
O an, o saniye vurdum gözümü kýrpmadan,
Kimseler bilmedi, bir tek o biliyordu,
Kimseler hesap sormayacak biliyorum, Allah bile sormayacak günahýný.

Bu akþam;
Aslýnda ben beni vurdum farkýnda olmadan,
Bir suçlu aradým sanki hiçbir þey görmemiþ, bilmemiþ gibi,
Ýstersen kýr kalemimi hâkim bey,
Bir kurþunda kendime sakladým,
O gittikten sonra, ha yaþamýþým, ha ölmüþüm, ne fark eder.

Aslýnda suçlu Ýstanbul deðildi,
Aklýmda bir suçlu yaratmýþtým,
Asýl suçlu, karanlýða hapsettiðim,
Her damlasýnda isyanýmý haykýrdýðým,
Gözlerini gözlerimden esirgediðim,
Ýsmini dahi bilmediðim bir kadýndý hâkim bey.

ZÜLKÜF KILIÞÇI

Sosyal Medyada Paylaşın: