Gecenin sinesine, þafak vurur hançeri.
Aðlar masum yýldýzlar, kýzýla kanar afak.
Güneþ semaya tutkun, hasret olmuþ kaderi.
Yükselip vuslat ister, baþýnda telli duvak.
Sabahýn gözü çapak, gökyüzü renk cümbüþü…
Kanat çýrparken kuþlar, dinle güzel ötüþü.
Çið yaðar tatlý yüze, baþlar hasret öpüþü.
Güneþ günü doðurur, elinde hazýr kundak.
Sevdalýlar rakstadýr; hem yanar hem yakarlar.
El ele ve göz göze, en tepeden bakarlar.
Coþkun ýþýk seliyle, ýrmak olur akarlar.
Masum kaçamaklarda, kýzarýr iki yanak.
Batýya yönelirken, duygu oldukça coþkun,
Gök kubbe bir ton koyu, güneþ daha da olgun.
Canlýlar hep pür neþe, ama yolcular suskun.
Ufuk yutmaya hazýr, geliyor sarý baþak.
Ayný giysiden giymiþ, asuman ile umman.
Köpükler türkü söyler, çaðýrýr elde keman.
Güneþ sevda yangýný, koþar baþýnda duman.
Derya aþkýn sarhoþu, aleve açar kucak.
Bu ateþ hiç sönmez ki; yakar içinde deniz.
Kýpýrdaþan yakamoz, ay ýþýðýnda bir giz.
Dalgalar cilveleþir, kalmaz sularda hiç iz.
Sadakat yok güneþte, geliyor yine þafak.