Parktayým þimdi... Hiçbir þey düþmüyor gözlerimin önüne Hiçbir anýya evsahipliði etmiyor; yalnýzlýðýmýn kuytularý Zaman; güneþe yapýþmýþ Gölgeler uzadýkça kayboluyor saniyeleri Rüzgar yorgun; mavilikleri siyahý çaðýrýyor gökyüzünün Solgun bakýþlý bir martýnýn kanadýna yaslanmýþ denizin mis kokusu Kavak aðacý belini bükmüþ sanki Banklarda ihtiyarlar cilveleþiyor anýlarýyla Gençler yarýný düþünmeden gülüþüyorlar Sanki zaman hep mutluluk þarkýlarýnda güfte olacak gibi Karþýdaki üstgeçidin merdivenleri insan seli Kimileri çýkýyor merdivenleri Kimileri inmekte Acaba kim düþünür; kim hisseder bilmiyorum Acý bir gerçek var ki; Hayatýmýzýn defteri saatin minesinde dürülmekte...
Metin Kaya ÝLHAN Faroz TRABZON Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.